Drodzy rodzice w swojej rodzicielskiej praktyce nieraz  zetknęliście się z przejawami agresji u waszych pociech.  Wyrażana  ona była na przykład poprzez krzyk, wyzwiska, kopanie, rozrzucanie zabawek, bicie rodzeństwa czy niszczenie przedmiotów. Czasami emocje były tak silne, że zadawaliście sobie pytanie skąd u małego dziecka tyle złości. Tymczasem popęd  agresji jest wrodzony a jego siła zależy od uwarunkowań genetycznych i  indywidualnych predyspozycji danego człowieka. Dzięki popędowi agresji niemowlę może wpływać na otoczenie zewnętrzne egzekwując, na przykład poprzez krzyk ,to czego potrzebuje do zaspokojenia swoich potrzeb. W miarę rozwoju układu nerwowego, co wiąże się z dojrzewaniem psychicznym, mały człowiek zaczyna coraz lepiej panować nad odczuwanymi przez siebie agresywnymi impulsami. Odbywa się to w ramach mechanizmu przystosowywania się do otoczenia i panujących w nim norm życia społecznego . Celem tego przystosowania jest osiągniecie korzyści społecznych. 

Dla małych dzieci największą korzyścią jaką mogą uzyskać jest bycie zauważonym przez rodzica. Jak wiemy nasza uwaga może mieć   charakter zarówno pozytywny np. uśmiech, przytulenie, pochwała jak i negatywny na przykład krzyk. Tak więc my rodzice, będąc najważniejszymi osobami tworzącymi społeczne otoczenie naszych dzieci, wpływamy na kształtowanie się u nich różnych zachowań, także agresywnych.
Jak wiemy dzieci uczą się głównie przez naśladownictwo. Im ważniejsza jest dla dziecka dana osoba tym tendencja do naśladowania jej jest u niego większa .Do pewnego wieku  rodzic jest dla dziecka  alfą i omegą i wszystko co robi jest przyjmowane przez nie bezkrytycznie, również zachowania i wypowiedzi. Jeżeli rodzic w chwili zdenerwowania przeklina  to dziecko, w analogicznej sytuacji, będzie robiło to samo . 
Drugim ważnym źródłem wzorców zachowań, postaw a później nawet filozofii życiowej są media elektroniczne i telewizja, z którymi dzieci mają do czynienia niemal od początku swojego życia.
Siła przekazu medialnego jest bardzo duża. Wynika to z różnorodności i intensywności środków przekazu takich jak obraz, kolor, ruch, dźwięk. Dzięki nim przekaz  jest tak sugestywny, że mocno zapada w psychikę dziecka, które pozostaje bezbronne wobec jego siły. Stąd  jeżeli ulubiony bohater kreskówki ze złości rzuca przedmiotami nasza pociecha również będzie wyrażała w ten sposób swoją złość .
Dlatego nie pozostawiajmy dzieci sam na sam z mediami. Świadomie dobierajmy treści, które do nich dopuszczamy, rozmawiajmy z dziećmi o ich  przemyśleniach, pytaniach, odczuciach związanych na przykład z oglądaną bajką. Nazwane przez rodzica emocje i przeżycia stają się zrozumiałe dla dziecka i przestają budzić lęk.
Trudności z poradzeniem sobie z jakąś sytuacją, niemożność zrozumienia otaczającej rzeczywistości stanowią  źródło niepokoju, który również może wywołać reakcję agresywną u dziecka. Zaradzić mu może rozmowa z mamą lub tatą. 
To na rodzicach spoczywa odpowiedzialność za wprowadzanie dziecka w świat, tłumaczenia zasad na jakich funkcjonuje, uczenia odnajdowania się w nim, a co za tym idzie za kształtowanie zachowań i postaw dziecka wobec rzeczywistości. Nie rezygnujmy z tego przywileju na rzecz innych ludzi lub mediów, bo do prawidłowego rozwoju  dzieci potrzebują swoich rodziców.