Witam w kąciku logopedycznym.

[Skupiłam sekarek f focie],

czyli kilka słów o mowie bezdźwięcznej

Mowa bezdźwięczna – co to takiego?

Mowa bezdźwięczna to jeden z rodzajów dyslalii. Zaburzenie to polega na tym, że

głoski dźwięczne są realizowane w postaci swych bezdźwięcznych odpowiedników (czyli są

wymawiane bez udziału wiązadeł głosowych). Zamiast „w” dziecko mówi więc „f”, zamiast

„z” – „s”, „ż” = „sz”, „ź” = „ś”, „dz” = „c”, „b” = „p”, „g” = „k” etc. Ta wada wymowy

prowadzi do znacznego zniekształcania fonetycznego wyrazów (przy mowie

bezdźwięcznej np. wyraz „woda” dziecko wymawia [fota]), a także – nierzadko – do zmiany

ich znaczenia („koza” wymawiane: [kosa], domek = [tomek], gubić = [kupić]). Mowa

bezdźwięczna może powodować więc trudności w czytaniu i pisaniu. Zaburzenie to

występuje w postaci 1) całkowitej (bezdźwięcznie wymawianych jest 13 par głosek

opozycyjnych) lub 2) częściowej.

W załączniku znajdziecie Państwo przykłady ćwiczeń w terapii mowy bezdźwięcznej

                                                                                                                logopeda: Małgorzata Kmiecik